فول فایل

مایلم این مقدمه را بدقت بخوانید استاد عزیز: از این ترم همه دانش جویان دروس خود را امتحان می دهند و هیچ درسی را حذف نخواهند کرد. از این ترم همه دانش جویان، همه دروس خود را قبول می شوند. از این ترم نمره درسی دانش جویان مقطع کاردانی و کارشناسی بالا ی ۱۷ می آید. از این ترم همه دانش جویان شبهای امتحان براحتی می خوابند و با نشاط روز امتحان بر می خیزند و دیگر دچار فشار روحی (استرس)قبل امتحانات پایان ترم نخواهند بود. از این ترم اکثر دانش جویان مطالب درس های را که فرا می گیرند تا مدتها ی مدیدی در ذهن خود خواهند داشت ،یعنی دیگر مطالب درسی را که به سختی در شب امتحان فرا گرفته اندبعد از امتحان به سرعت و گاها ظرف دو الی سه ساعت فراموش نخواهند کرد. از این ترم دانشجویان در سر موعد مقرر تحصیل خود را به پایان می رسانند. یعنی دیگر عمر دانش جویان بر اثر حذف درس و گاها حذف ترمهای مکرر به باد نخواهدرفت . از این ترم دیگر شهریه سنگین واحد های درسی دانش جویان دانشگاه آزاد که در اکثر موارد با عرق جبین پدران و مادران آنها به دست آمده به دلیل حذف و افتادن های مکرر سنگین تر نخواهد شد. از این ترم مفاهیمی همچون مدرک معادل ، مشروطی و ... به دلیل موفقیت تحصیلی دانش جویان از میان خواهد رفت. از همه مهمتر اینکه، از این ترم به دلیل موفقیت تحصیلی دانش جویان اعتماد به نفس آنها در زمینه علم آموزی رفته رفته تقویت می شود و در پایان تحصیلات دانشگاهی، دانش جویان از درس و علم آموزی فراری نخواهند بود بلکه با شور و نشاط آن را در بر می گیرند. ******* آیا موارد بالا شعار است ؟هیچ است؟ ادعا است ؟ اهدافی آرمانی و دست نیافتنی است ؟ یا ما حصل تفکر عمیق یک دانش جوی زخم خورده تحصیلی است ؟یا اینکه پناهگاهی برای توجیه اعمال گذشته خود است ؟ برای جواب به سوالات بالا لازم میدانم دو جریان از زندگی نامه یک دهه عمر گذشته خود را خیلی خلاصه بازگو کنم تا پی به عمیق ترین تفکرات من ببرید. جریان اول : در پایان ترم دوم تحصیلی نظام جدید آموزش متوسطه یعنی زمانی که کلاس اول دبیرستان بودم و به دبیرستان شاهد می رفتم (دبیرستانی که سطح آموزش بالاتری نسبت به دبیرستان های عمومی داشت برای اولین بار با مسئله افتادن یعنی گرفتن نمره 8 از درس عربی (2) مواجه شدم که بالاخره در امتحانات شهریور سال ۱۳۷۵ از آن درس نمره گرفتم .اما در سال دوم دبیرستان تعداد درس های افتاده ام به سه درس رسید و این جریان در سال سوم که به دبیرستانی عمومی منتقل شده بودم به هفت درس رسید ولی در نهایت با کمک معلم خصوصی و شب زندداری های متعدد در تابستان ۱۳۷۸ و کمک گرفتن از دوستانی که درسهای آنها بهتر از من بود دوره دبیر ستان سه ساله تمام شدو وارد پیش دانشگاهی شدم که در این دوره هم با افتادن چهار درس از مسئله افتادن بی نصیب نبودم خلاصه بعد از یک سال پشت کنکور بودن نهایتا سال ۱۳۸۰ در رشته ای که مد نظرم بود قبول شدم. از اینکه در رشته ای قبول شده بودم که در فهرست دروس آن دروسی مانند ریاضی، زبان (گرامر) ،عربی (قواعد )، شیمی و فیزیک نبود واقعا خوشحال بودم چون دیگر به مانند دوره راهنمایی و دبیرستان و پشت کنکور نیاز به معلم خصوصی نبود ولی ای کاش دروس فوق در دوره کارشناسی موجودمی بود و من معلم خصوصی می گرفتم و آنها را قبول می شدم چون خلاف تصورم دوره 5/3 ساله کارشناسی ۵ سال به علاوه ۲ ترم جبرانی تابستان طول کشید که علت آن همانا حذف ۴۰ واحد، افتادن در حدود ۱۵ واحد و یک ترم مشروطی بود. در نهایت معدل کل این دوره تحصیلی متاسفانه۰۱ /۱۳ شد. چون به نظر من ماحصل تحمل ۵ سال دوری از خانواده،پرداخت هزینه های سنگین دانشگاه ،منزل استیجاری ،خورد و خوراک و غیره نبایستی معدل ۰۱ /۱۳ باشد .البته به عینه شاهد و ناظر اخراج شدن ، مدرک معادل گرفتن، ۷ سال یعنی ۱۴ ترم طول کشیدن دانشگاه و در عین حال ۱۰ ترم مشروطی دانش جویان دوره کارشناسی بودم و هستم و منظورم این است که قبول دارم من بدترین نبودم ولی به هر جهت من هم دچار آسیب شدم و سوال من این است که چرا دانش جویان ایرانی دوره 5/3 ساله کارشناسی و دوره ۲ ساله کاردانی را با معدلی ضعیف و کلی خسارات اقتصادی ، روانی و غیره به پایان برسانند؟ در صورتی که از توانایی هاو استعدادهای ذهنی و جسمی بسیار بالایی بر خوردارند.