فول فایل

كليات تاريخچه روسازي راهها راهسازان از زمان هاي قديم بر لزوم و اهميت روسازي راهها واقف بودند و بر حسب مورد از انواع روسازيها استفاده مي كردند. روسازي راهها در مناطقي كه داراي زمين‌هاي سست و آب و هوائي مرطوب بود و براي حمل و نقل كالا و مسافرين از ارابه استفاده مي شد بيشتر توسعه يافت. از سروسازيعاي قديمي كه هنوز هم آثاري از آنجا بجا مانده ميتوان خيابانهاي بابل و روسازي راههاي روميان را نام برد. در بابل براي ساختن خيابانها و محافظت آنها در برابر طغيان رودخانه دجله از آجر و ملات قير معدني استفاده مي كردند. روسازي كف خيابانها و ديوارهاي دو طرف آن با آجر و ملات قير معدني ساخته مي شد و سپس كف خيابان با استفاده از سنگ فرش مي گرديد. روسازي راههاي روميان از چند لايه تشكيل مي شد كه از پائين به بالا عبارت بودند از يك لايه 30 سانتي لاشه سنگ و ملات, يك لايه 20 سانتي متري پارع سنگ و قلوه سنگ, يك لايه 25 سانتي متري شن و خرده سنك و ملات و يك ليه 20 سانتي متري شن و ماسه خاكدار. روسازي راههاي روميان كه صدها كيلومتر از آن به اين روش ساخته شد و قسمتي از آن هنوز هم باقي مانده است, در خندقي كه از كندن زمين مسير راه به عمقي حدود يك متر بدست مي آمد ساخته مي شد. در مناطقي نظير ايران راهها معمولاً بدون روسازي ساخته مي شد زيرا آب و هواي اين مناطق گرم و خشك بود, آبادي ها از يكديگر فاصله زيادي داشتند و براي حل و نقل كالا و رفت و آمد مسافرين از چهارپايان استفاده مي شد. از روسازي فقط در مواردي كه راه از زمينهاي سست, نمكزار, آب گير و يا لجني عبور ميكرد استفاده مي شد.