فول فایل

مقدمه : کشورهای جهان سوم برای طی مسیر دشوار توسعه، به مدیریتی خلاق، آگاه و پرتحرک نیازمندند که قادر باشد نیروی مردم را برای تلاشی ایثارگرانه بسیج نماید. کشورهای در حال توسعه برای طی کردن فاصله خود با کشورهای صنعتی باید حرکت پرشتابی را در پیش بگیرند. وضعیت موجود : مدیریت بخش عمومی : در این مورد که دولتها در کشورهای «جهان سوم» نقش مهم و حیاتیرا در فرآیند توسعه برعهده دارند، کمترکی تردید می کند. بخش دولتی رکن اصلی و هدایت کننده فعالیتهای سیاسی – اقتصادی این کشورهاست که بدون سرمایه گذاری بقای هنگفت و مداوم آن در امور زیربنای، آموزشف بهداشت و تحقیق و توسعه، چشم اندازی جهت توسعه قصور نیست. علی رغم اتخاذ سیاستهای خصوصی سازی در سال های اخیر و واگذاری بخش های قابل توجهی از فعالیتهای اقتصادی به بخش خصوصی، هنزو به دلیل ساختار خاص اقتصادی – اجتماعی ایران، و کنترل و نظارت دولت بر مهم ترین نهادهای سیاسی – اقتصادی، مدیریت دولتی را می توان اصلی ترین و مهم ترین نوع مدیریت را در ایران به حساب آورد. با توجه به این که مهم ترین منبع درامد ارزی کشور یعنی نفت، در دست دولت قرار دارد. تصمیمات سنجیده از سوی دولت و نحوه ی عملکرد آن اثر تعیین کننده ای بر کلیه عرصه های اقتصادی – اجتماعی برجای می گذارد. ایده آل گرایی می تواند مدیریت بخش دولتی را به تصمیم گیری های نادرستی سوق دهد. ممکن است قوانین و مقرراتی تدوین گردد که به خودی خود عالی و بدون نقص، ولی با توجه به واقعیات جاری کشور، غیرقابل اجرا باشد و صرفاً بوروکراسی غیر کارآمد را دامن زند. بارزترین نمونه ی این ایده آل گرایی اقدامات دولت در سال های گذشته به منظور حمایت از بخش های تولید بود. مدیریت در موسسات دولتی می تواند به دلیل عدم ثبات شغلی، برای قدمی به تصمیم گیری های کوتاه مدت تنزل پیدا کند. و مدیر در طول عمر کوتاه مدیریت خود فقط به فکر آن باشد که تنها، تداوم کار سازمان را حفظ کند.