فول فایل

عشایر عشایر یا کوچی‌ها به مردمانی گفته می‌شود که عمومآ زندگی خود را از دامداری اداره می‌کنند و به همین دلیل معمولاً هر سال از ییلاق به قشلاق و بالعکس کوچ می‌کنند. عشایر بطور سنتی دارای اقامتگاه ثابتی نیستند و نوع مسکن آنان به گونه‌ای است که امکان جمع آوری و نصب مجدد آن وجود دارد. واژه عشایر بیشتر در فارسی و در مورد ایل‌های کوچنده در ایران به کار می‌رود. عشایر در قدیم تقریباً نیروهای اصلی جنگی ایران را تشکیل می‌داده‌اند. از عشایر معروف ایران می‌توان به ایل‌ها و تیره‌های مختلف بختیاری، لر و قشقایی اشاره کرد. برابر فارسی واژهٔ عربی عشیره، رَم (=رمه) است که در متون قدیمی بیشتر برای توصیف عشایر استان فارس به‌کار می‌رفته‌است. این واژه را در متن‌ها زم نیز می‌نوشتند و آن را به صورت جمع شکسته عربی رموم و زموم جمع می‌بستند.[۱] چادرنشینی‌ ، یكی‌ از صور كوچ‌نشینی‌ با شیوه زندگی‌ و اقتصاد سنّتی‌ شبانی‌، كه‌ تركیبی‌ است‌ از عادات‌ و فنون‌ گوناگون‌ بهره‌برداری‌ از امكانات‌ طبیعی‌ محیط‌ زیست‌ نامطلوب‌ چون‌ بیابانها، كوههای‌ بلند و غیره‌. بااین‌ تعریف‌، زندگی‌ چادرنشینی‌ بر مبنای‌ اهلی‌ كردن‌ و پرورش‌ دام‌ است‌ و لازمه آن‌، دسترسی‌ به‌ مراتع‌ سبز، و یافتن‌ مراتع‌ سبز در طول‌ سال‌ نیازمند كوچ‌ است‌. مرتع‌ و هوا عامل‌ تعیین‌كننده زمان‌ كوچ‌ است‌ و دام‌، راهبرِ چادرنشینان‌. در این‌ نوع‌ از معیشت‌، آرامش‌ خاطر چادرنشینان‌ به‌ سیری‌ و سلامت‌ دامها بستگی‌ دارد (كریمی‌، 1350 ش‌، ص‌ 38؛ امان‌اللهی‌ بهاروند، ص‌ 23). مسكن‌ اصلی‌ چادرنشینان‌، چادری‌ متحرك‌ و معمولاً سیاه‌ رنگ‌ (سیاه‌ چادر) است‌ كه‌ زنان‌ چادرنشین‌ آن‌ را از موی‌ بز و گاهی‌ (در بین‌ بَدویهای‌ عرب‌؛ رجوع کنید به بدوی*، عرب‌) با تركیبی‌ از پشم‌ * گوسفند می‌بافند. این‌ چادرها بر روی‌ دیركهای‌ چوبی‌ سوار و با ریسمانهایی‌ به‌ زمین‌ متصل‌ می‌گردند و به‌سرعت‌ برپا یا برچیده‌ می‌شوند (فیلبرگ‌، ص‌ 124ـ127). بنابراین‌، دیگر كوچ‌نشینان‌ جهان‌ اسلام‌، مانند ایلسوَنها/ شاهسَوَنها، تركمنهای‌ ایران‌ و تركیه‌ و عراق‌، قرقیزها، ازبكها و قزاقهای‌ مسلمان‌، چادرنشین‌ محسوب‌ نشده‌اند، به‌ دلیل‌ نداشتن‌ چادر و داشتن‌ مسكن‌ متحرك‌ گنبدی‌شكل‌ با پوشش‌ نمدی‌ و اسكلت‌ قفس‌مانند چوبی‌ (همانند آلاچیق‌)، كه‌ غالباً یورت‌ یا اُی‌ نامیده‌ می‌شود. فعالیت‌ اقتصادی‌ و نوع‌ مسكن‌ چادرنشینان‌ با شهرنشینان‌ و روستانشینان‌ متفاوت‌ است‌ و انتظام‌ اجتماعی‌ درونی‌ ویژه‌ای‌ دارد. همین‌ امر بُعد سیاسی‌ خاصی‌ به‌ آن‌ می‌دهد كه‌ مستعد ایجاد نوعی‌ ساخت‌ قدرت‌ در مقیاس‌ یك‌ جامعه كل‌ است‌ كه‌ گاهی‌