فول فایل

مقدمه : نقش فرهنگ در آموزش زبانهای خارجی از دیر باز مورد بحث بوده و مطالب موافق و مخالف زیادی درباره آن نوشته شده است. علیر غم تعریفهای زیادی که در این زمینه شده است، متاسفانه هنوز این نکته اساسی در آموزش زبانهای خارجی در کلاسهای زبان ها مورد توجه قرار گرفته است. امروزه معلمان زبان در آموزش آواء، واژه ها و گرامر ها و غیره موفق بوده بوده اند و توانسته اند به شاگردا خود درست سخن گفتن را بیاموزند ولی آیا می توان بدون آشنایی با فرهنگ مردمی دیگر تسلط لازم را بر زبان آنها پیدا کرد؟ در این تحقیق کوشیده می شود تا این موضوع مورد بحث و حلاجی قرار گرفته و نظریات برخی از روانشناسان و زبان شناسان مورد بررسی قرار گیرد. بیان مسئله : فرهنگ در واقع بخش در هم تنیده اند از کنشهای متقابل زبان و اندیشه می باشد. الگو های فرهنگی شناخت و رسومات گاهی اوقات صراحتاً در زبان بیان شده اند. به عنوان مثال شیوه هایی ممکن است عاملی فرهنگی باشند. «صراحت» گفتاری برخی از فرهنگ ها را در نظر بگیرید.مثلاً گفته می شود در آمریکا مکالمات اتفاقی بیشتر با حفظ اقوام همراه است ولی صراحت کمتری در آنها مشاهده می شود تا در مکالمات یونانی ها. به نظر نوستراد زبان وابسته به فرهنگ می باشد و بدون توجه به روابط اجتماعی یک جامعه زبانی که با زبان صورت می پذیرد و نیز بدون توجه به فرهنگ جامعه که زبان بخشی از آن است، درک مفاهیم زبان امکان پذیر نیست. را برت لادو در کتاب آموزش زبان معتقد است که زبان پاره ای از فرهنگ مردم و مهمترین وسیله برای ارتباط میان افراد اجتماع است و از اینرو زبان نه تنها بخشی از فرهنگ است، بلکه اگر فرهنگ را شبکه ای در نظر بگیریم زبان پایه اساسی آن است بگو نه ای که بخشهای دیگر شبکه با کمک آن توصیف می شوند. برخی معتقدند که زبان پدیده ای است برای گسترش تمدن و فرهنگ زیرا بوسیله زبان است که می توان علم و فنی و آداب و رسوم را از نسلی به نسل دیگرر انتقال داد. تحصیل هر گونه علم بر عامل زبان مبتنی است به همین سبب زبان آموزی پایه آموختن علوم و فنون می باشد.