فول فایل

پشينه دکتر محمود حسابي اول بار ايده تاسيس يک دانشگاه مستقل و جامع و تمام مدرن در کشور را به وزراي دولت پهلوي ارائه داد. با پيگيري ايشان و دکتر علي‌اصغر حکمت سرانجام دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ با ادغام کردن دارالفنون, مدرسه علوم سياسي, مدرسه طب[۱], مدرسه عالي فلاحت و صنايع روستايي[۲],مدرسه فلاحت مظفر (اولين مدرسه کشاورزي در ايران), مدرسه صنايع و هنر (تاسيس توسط کمال الملک), مدرسه عالي معماري, مدرسه عالي حقوق, و چند مرکز آموزش عالي ديگر تهران در پرديسي در جنوب پارک لاله فعلي تهران داير گشت.[۳] اين دانشگاه بر اساس موسسات آموزش عالي فرانسه الگوبرداري شد و حتي طراحان ساختمان هاي دانشگاه تهران مهندسين فرانسوي بودند, و حتي دروس و برنامه هاي هنرکده (دانشکده هنرهاي زيباي فعلي) دقيقا بر اساس الگوي موسسه اکول د بوزار طراحي گرديد. پرديس و بناهاي اين دانشگاه بتوسط معماران اروپايي رولاند دوبرول, ماکسيم سيرو, مارکوف, آلکساندر موزر, آندره گدارد, و محسن فروغي طراحي گرديد. در اواخر دهه ۱۹۴۰ ميلادي ساختار درسي و پژوهشي دانشگاه رفته رفته به سمت الگوبرداري از سيستم دانشگاههاي امريکايي شروع به حرکت نمود[۵]: بطور نمونه دانشکده کشاورزي اين دانشگاه به کمک دانشگاه يوتا توسعه و گسترش يافت. اما نمونه هاي ديگري نيز ميتوان بر شمرد: در سال ۱۹۵۴ موسسه علوم اداري دانشگاه بکمک دانشگاه کاليفرنيا جنوبي و به رياست دکتر هري مارلو از اين دانشگاه آغاز به ارائه مدارج دکترا نمود. در سال ۱۹۵۸ موسسه روزنامه نگاري دانشگاه تهران بکمک دانشگاه ويرجينيا و دکتر جيمز ولارد آغاز به کار نمود. و دانشگاه جانز هاپکينز امريکا بود که در سال ۱۹۶۵ رشته دکتراي بيماريهاي سلولي (cytopathology) را راه اندازي نمود. پس از انقلاب فرهنگي و در سال ۱۹۸۶ دانشکده هاي علوم پزشکي از دانشگاه تهران رسما بدستور بخشنامه جديد دولت جداي و مستقل گرديدند و دانشگاه علوم پزشکي تهران را تشکيل دادند. اما بر اساس تفاهم نامه بين دو دانشگاه, اعضاي هيات علمي دانشجويان وپژوهشگران دو دانشگاه کماکان متعهد هستند مقالات علمي و پژوهشي خود را در مجلات وکتب وکنفرانس هاي خارجي وبين المللي با يک نام به چاپ برسانند. تاريخچه در ميان موسسات و سازمان هاي وابسته به آموزش عالي كشور دانشگاه تهران از هر حيث و از هر نظر از جايگاهي رفيع بهره مند است . در واقع اگر متغيرهايي چون سابقه و قدمت ، تدريس استادان بنام و بلند مرتبه ، تحصيل دانشجويان ممتاز، كثرت دانشجويان ، استادان و كاركنان ، ارزش مدارك تحصيلي در كشور و خارج از آن ، پيوند و تعامل با دستگاه هاي اجرايي و موسسات و شركت هاي صنعتي ، اداري ، اجرايي و...، داشتن كتابخانه ها و آزمايشگاه ها غني و مجهز، تعدد رشته ها و دانشكده ها و موسسات پيوسته و وابسته ، واقع شدن در پايتخت و در مركز شهر و... را از معيارهاي تعيين اعتبار و اهميت يك دانشگاه برشماريم ، بي گمان دانشگاه تهران را بايد معتبرترين و مهم ترين دانشگاه هاي كشور دانست . بي جهت نيست كه از اين دانشگاه با تعبير ((دانشگاه مادر)) و ((نماد آموزش عالي )) ياد شده است . انديشه ايجاد مركزي براي آموزش عالي در ايران و به تعبير ديگر دانشگاه ، نخستين بار با تاسيس دارالفنون در 1230 ه.ش . به همت ميرزا تقي خان اميركبير عملي گرديد. دارالفنون گرچه توسعه نيافت اما تجربه مغتنمي پيش روي كساني كه در آرزوي آشنايي ايرانيان با دانش هاي جديد و پيشرفت هاي اروپائيان در صنعت ، اقتصاد، سياست و... بوده اند، قرار داد. با عطف به اين تجربه در 1307 ه.ش پروفسور دكتر محمود حسابي پيشنهاد راه اندازي مركزي جامع همه يا اغلب دانش ها را با وزير وقت فرهنگ ، دكتر علي اصغر حكمت ، در ميان نهاد.